Związana z wiekiem choroba neurodegeneracyjna psów i kotów o nieznanej przyczynie. Zespół zaburzeń poznawczych przypomina pod pewnymi względami Chorobę Alzheimer’a występującą u ludzi. W obu przypadkach obserwowane objawy chorobowe są związane m.in. z akumulacją beta-amyloidu, neurotoksycznego białka, w tkanakach mózgowia.

​

Zespół zaburzeń poznawczych występuje z dużą częstotliwością zarówno w populacji psów (u ⅓ osobników w wieku 11-12 lat i u ⅔ w wieku 15-16 lat) jak i w populacji kotów (u około ⅓ w przedziale wiekowym 7-11 lat).

Choroba może wystąpić u przedstawiciela każdej rasy.

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

 

Typowe objawy:

• dezorientacja, demencja (np. gubienie się w znanym otoczeniu),

• pogorszenie jakości interakcji z członkami rodziny i innymi zwierzętami,

• zaburzenia cyklu snu i czuwania,

• oddawanie moczu i kału w domu (przez psy) lub poza kuwetą (przez koty),

• zmniejszona lub nadmierna aktywność,

• nadmierna wokalizacja (często w nocy), 

• uporczywe/bezcelowe wędrowanie.

​

Diagnostyka

Wynik badania neurologicznego jest zwykle prawidłowy (czasem stwierdzane są deficyty neurologiczne wynikające z rozwoju chorób współtowarzyszących, często występujących w starszym wieku).

Diagnoza polega na wykluczeniu innych przyczyn (takich jak udar czy guz mózgu). Badanie rezonansem magnetycznym głowy może wykazać związaną z wiekiem atrofię mózgu.

​

Terapia

Brak leczenia przyczynowego. Stosuje się terapię behawioralną, modyfikację środowiska, leczenie farmakologiczne i dietoterapię. Leczenie objawowe w wielu przypadkach łagodzi dolegliwości i poprawia funkcjonowanie chorych zwierząt.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

​

Rokowanie jest ostrożne do złego ze względu na postępujący charakter zaburzenia. Część zwierząt z biegiem czasu poddawana eutanazji ze względu na pogarszający się stan, ale w większości przypadków śmierć jest wynikiem innej choroby.

​

autor: dr n.wet. Diana Stęgierska