Mielopatia zwyrodnieniowa

Choroba rdzenia kręgowego o nie do końca poznanej przyczynie, charakteryzująca się demielinizacją (utratą osłonki mielinowej przez włókna nerwowe) i degeneracją aksonów (wypustek neuronów tworzących drogi rdzeniowe).

Do rozwoju choroby predysponuje mutacja w genie kodującym dysmutazę ponadtlenkową (SOD1). Nie u wszystkich psów z mutacją dochodzi do rozwoju mielopatii zwyrodnieniowej co dowodzi, że tło choroby jest wieloczynnikowe.

 U ludzi mutacja w genie SOD1 jest związana z rozwojem stwardnienia zanikowego bocznego, choroby neurologicznej o wyjątkowo niekorzystnym rokowaniu.

​

Choroba dotyczy zwykle psów ras średnich i dużych. Najwięcej przypadków notuje się wśród owczarków niemieckich.

​

Inne rasy predysponowane do mielopatii zwyrodnieniowej to m.in.:​

• Berneński pies pasterski,

• Bokser,

• Borzoj,

• Cardigan Welsh Corgi,

• Chesapeake Bay Retriever,

• Fox terrier szorstkowłosy,

• Golden Retriever,

• Mops,

• Owczarek szetlandzki,

• Pembroke Welsh Corgi,

• Pudel,

• Rhodesian ridgeback,

​

Objawy kliniczne

Początek choroby jest zwykle trudny do zauważenia. Objawy postępują powoli. Obserwowana jest ataksja, nieprawidłowe reakcje postawy i stawiania oraz niedowłady. Początkowo objawy dotyczą zwykle jednej kończyny miednicznej, następnie obu. W zaawansowanym stadium choroby deficyty neurologiczne mogą być widoczne w zakresie wszystkich 4 kończyn. Choroba jest bezbolesna.  W ostatniej fazie mielopatii pojawia się nietrzymanie moczu i kału.

​

Diagnostyka

Diagnoza jest stawiana poprzez wykluczenie innych przyczyn widocznych u psa objawów (dyskopatii, nowotworu, zapalenia) oraz potwierdzenie występowania skłonności genetycznej do zachorowania (test wykonywany jest z krwi lub wymazu z błony śluzowej policzka). 

​

Leczenie

Brak skutecznego leczenia farmakologicznego. Wskazana jest intensywna fizykoterapia (wydłuża czas do momentu znacznego ograniczenia się sprawności pacjenta).

​

Rokowanie

Początkowo pies może mieć dość dobry komfort życia pomimo choroby (jest bezbolesna). Rokowanie długoterminowe jest złe - pacjent w ciągu 6-12 miesięcy zwykle przestaje poruszać się samodzielnie.

​

dr n.wet. Diana Stęgierska

​

​