Syndrom falującej skóry kotów

Syndrom falującej skóry kotów (syndrom hiperestezji kotów) jest słabo poznanym problemem chorobowym występującym wyłącznie u kotów, charakteryzującym się epizodami falowania skóry, którym towarzyszy pobudzenie oraz gwałtowne zabiegi pielęgnacyjne. Tło syndromu może być najprawdopodobniej bardzo zróżnicowane. Do pojawienia się charakterystycznych objawów może prowadzić rozwój zaburzenia behawioralnego (zachowania), różnego tła świąd i miopatia (choroba mięśni szkieletowych), neuropatia (choroba nerwów), choroba rdzenia kręgowego lub przodomózgowia. U niektórych kotów podłożem epizodów typowych dla syndromu falującej skóry jest nieprawidłowa czynność elektryczna w korze mózgu związana z padaczką. Syndrom może wystąpić w każdym wieku. Brak brak predyspozycji rasowych do jego rozwoju.

​

Objawy kliniczne

• falowanie skóry w okolicy lędźwiowej kręgosłupa,

• pobudzenie psychoruchowe,

• rozszerzenie źrenic,

• gwałtowne zabiegi pielęgnacyjne dotyczące grzbietu, ogona, kończyn, czasem prowadzące do samookaleczeń,

• szaleńczy bieg na oślep, 

• bezwiedne oddanie moczu, kału, nadmierne ślinienie (jeśli tłem jest padaczka),

• wynik badania neurologicznego jest często prawidłowy (deficyty neurologiczne mogą być stwierdzane gdy tłem zaburzenia jest miopatia, neuropatia, choroba rdzenia kręgowego lub przodomózgowia).

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Diagnostyka

Diagnostyka jest skomplikowana ze względu na to, że tło choroby może być bardzo różne. Konieczne jest wykluczenie chorób wywołujących świąd (alergie, pchlica, inne choroby pasożytnicze skóry), zebranie dokładnego wywiadu w celu określenia prawdopodobieństwa wystąpienia zaburzenia behawioralnego, badanie neurologiczne, mające na celu potwierdzenie lub wykluczenie choroby układu nerwowego. Konieczne jest badanie krwi (szeroki profil diagnostyczny z uwzględnieniem chorób zakaźnych i inwazyjnych i profilu tarczycowego) oraz badanie moczu. U części kotów dodatkowo wykonuje się badania obrazowe (RTG, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa), badania elektrodiagnostyczne oraz biopsję mięśnia i nerwu.

​

Leczenie

• terapia przeciwpchelna w przypadku możliwego kontaktu ze środowiskiem zewnętrznym lub innymi wychodzącymi zwierzętami,

• dieta eliminacyjna, leki przeciwalergiczne w przypadku podejrzenia chorób alergicznych,

• leki przeciwpadaczkowe w przypadku podejrzenia, ze tłem może być padaczka,

• leki antydepresyjne i modyfikujące zachowanie oraz terapia behawioralna u pacjentów u których najbardziej prawdopodobnym tłem jest zaburzenie zachowania,

• terapia choroby neurologicznej lub innej somatycznej, jeśli takowa została zdiagnozowana.

​

Rokowanie

Rokowanie jest ostrożne i zależy od podłoża syndromu oraz reakcji na leczenie. U wielu kotów możliwa jest poprawa komfortu życia i redukcja liczby epizodów. Trwałe remisje choroby są rzadkie (chyba, że przyczyna jest błaha lub łatwo do leczenia np. inwazja pcheł, alergia pokarmowa).

​

dr n.wet. Diana Stęgierska

​