Achalazja mięśnia pierścienno-gardłowego

Achalazja mięśnia pierścienno-gardłowego jest chorobą występującą zwykle u młodych psów charakteryzującą się trudnościami w połykaniu pokarmu. Objawy są wynikiem braku relaksacji lub niewystarczającą relaksacją górnego zwieracza przełyku w trakcie aktu połykania co bardzo utrudnia lub wręcz uniemożliwia przejście pokarmu z gardła do przełyku. Tło  choroby jest nie do końca poznane. Podejrzewa się, że u większości pacjentów problem ma charakter pierwotnej choroby mięśnia pierścienno-gardłowego. W części przypadków jest prawdopodobnie wtórna do uszkodzenia nerwu językowo gardłowego lub błędnego (części obwodowej lub jądra zlokalizowanego w pniu mózgu). Opisano pojedyncze przypadki achalazji mięśnia pierścienno-gardłowego u psów chorych na niedoczynność tarczycy. Najczęściej chorują spaniele. Objawy pojawiają się zwykle w okresie odsadzenia od matki.

​

Typowe objawy:

• dysfagia

• ulewanie pokarmu z przełyku,

• refluks nosowy,

• kaszel,

• zahamowanie wzrostu.

​

Diagnostyka

Podstawą rozpoznania choroby jest zwykle videofluoroskopia. W przypadku braku możliwości wykonania badania diagnozę opiera się zwykle na zdjęciach RTG wykonanych po podaniu kontrastu. Należy  wykluczyć inne potencjalne przyczyny.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Boczne zdjęcie RTG młodego psa po podaniu kontrastu doustnego pokazujące opóźnione przechodzenie kontrastu z jamy ustnej i gardła do przełyku (niebieska strzałka) oraz rozszerzenie przełyku w odcinku szyjnym (pomarańczowa strzałka).

Źródło:  Bélanger M et al (1973) Cricopharyngeal achalasia in a dog. Can Vet J 14(10):252-254

​

Inne choroby powodujące podobne objawy:

• wady wrodzone podniebienia,

• zwężania przełyku,

• ciało obce w przełyku lub gardle,

• przełyk olbrzymi,

• guzy nowotworowe jamy ustnej, gardła i przełyku.

​

Leczenie

Ma zwykle charakter chirurgiczny i polega na przecięciu lub resekcji mięśnia pierścienno-gardłowego.

W przypadku braku możliwości zastosowania takiego leczenia należy stosować najlepiej przez danego pacjenta tolerowana dietę (często najlepiej sprawdza się pokarm płynny) oraz leczyć powikłania.

​

Rokowanie

Rokowanie jest ostrożne. Zabieg jest dość często poprawia znacząco sytuację.

​

dr n.wet. Diana Stęgierska

​

​

​