Choroba neuronu ruchowego

Choroba neuronu ruchowego lub inaczej rdzeniowy zanik mięśni jest rzadką chorobą degeneracyjną układu nerwowego. U chorych zwierząt dochodzi do stopniowej utraty neuronów ruchowych, zlokalizowanych przede wszystkim w rdzeniu kręgowym (w mniejszej liczbie komórki te występują również w pniu mózgu i móżdżku), co prowadzi do zaburzeń chodu i postępujących zaników mięśniowych. Choroba ma charakter genetyczny i dziedziczy się w sposób autosomalny, dominujący.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Chorobę neuronu ruchowego opisywano m.in. u następujących ras:

• spaniel brytyjski,

• Rottweiler.

• Cairn Terrier

• English Pointer

• owczarek niemiecki

• Saluki, 

Choroba występuje również u kotów.

​

Objawy

Pojawiają się zwykle w pierwszych kilku miesiącu życia (u heterozygot posiadających jedną nieprawidłową kopię genu pocztek choroby może być późniejszy),

Typowe symptomy to:

• zaburzenia poruszania wynikające z niedowładów/porażeń kończyn

• objawy zwykle widoczne są początkowo w zakresie kończyn miednicznych,  następnie dotyczą wszystkich czterech kończyn,

• zaniki mięśniowe,

• osłabione odruchy rdzeniowe,

• u niektórych zwierząt dodatkowo obserwowane są objawy takie jak zaburzenia połykania, trudności w wydawaniu głosu, przełyk olbrzymi, drżenia móżdżkowe.

Choroba może postępować w różnym tempie. U ras takich jak spaniel brytyjski i Rottweiler przebieg jest szybki i w krótkim czasie dochodzi do porażenia czterokończynowego.. U innych ras progresja choroby jest zwykle wolniejsza, a chore psy tracą stopniowo sprawność ruchową (w ciągu 2-3, a nawet wielu lat). 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Diagnostyka

Pewne rozpoznanie może być postawione dopiero w oparciu o wyniki pośmiertnego badania histopatologicznego rdzenia kręgowego lub pnia mózgu.  Diagnoza przyżyciowa stawiana jest na podstawie objawów, wyniku badania neurologicznego oraz badania elektroneurodiagnostycznego (może być w niektórych przypadkach niezgodna ze stanem faktycznym). 

​

Leczenie

Brak leczenia przyczynowego. Wskazana jest rehabilitacja.

​

Rokowanie

Rokowanie jest niekorzystne ze względu na nieuleczalny i postępujący charakter choroby. W przypadku przebiegu chronicznego chore psy mogą mieć dobrą lub akceptowalną jakość życia przez wiele lat.

​

dr n.wet. Diana Stęgierska